Diagnoza INPP
Czym jest diagnoza INPP?
Integracja sensoryczna to taka organizacja bodźców, która umożliwia ich późniejsze wykorzystanie. Nasze zmysły dostarczają nam informacji dotyczących stanu fizycznego naszych ciał i środowiska, które nas otacza. Bodźce wpływają do mózgu niczym strumień do jeziora. W każdej sekundzie do naszych mózgów docierają niezliczone bodźce sensoryczne- nie tylko z oczu i uszu, ale z każdego miejsca w ciele. Posiadamy nawet specjalny zmysł, który wyczuwa przyciąganie ziemskie i ruch naszych ciał w stosunku do ziemi.
Karmienie mózgu
Integracja to najwyższy typ przetwarzania sensorycznego. Wiadomo, że jedzenie odżywia ciało, ale żeby tak się stało, musi zajść proces trawienia. Można sobie wyobrazić, że bodźce to rodzaj „pożywienia dla mózgu”, które dostarcza informacji niezbędnych do kierowaniem ciałem i umysłem. Bez dobrze zorganizowanego przetwarzania sensorycznego bodźce nie mogą być jednak strawione i nie będą karmić mózgu.
Integracja sensoryczna:
- to podświadomy proces zachodzący w mózgu (zachodzi bez udziału świadomości, tak jak oddychanie)
- porządkuje informacje pobrane przez zmysły (smak, wzrok, słuch, dotyk, powonienie, ruch, grawitacja, pozycja)
- nadaje znaczenie temu, co jest doświadczane, przez selekcję informacji i wybór tego , na czym mamy się skupić (np. słuchanie nauczyciela i ignorowanie hałasu z zewnątrz)
- pozwala nam celowo działać i celowo reagować na sytuacje, których doświadczamy (tzw. odpowiedź adaptacyjna)
- tworzy fundamenty edukacji i zachowań społecznych
Najczęściej zadawane pytania
Często zdarza się, że lekarze badający dziecko za pomocą standardowych procedur medycznych nie wykryją niczego niepokojącego. Pocieszają więc rodziców, twierdząc, że dziecko "nadrobi zaległości" lub "wyrośnie z tego". Jeśli problemy nie są poważne , rodzice nie zdają sobie sprawy z tego, że coś jest nie tak, dopóki dziecko nie pójdzie do szkoły, gdzie zaczynają się kłopoty z nauką czytania i pisania. Jeśli rodzice mają więcej dzieci lub są wyczuleni na to , co się dzieje z ich pociechą, mogą dostrzec, że coś jest na rzeczy, chociaż nie będą wstanie stwierdzić co to jest. Zadają sobie wtedy pytania: "Dlaczego tyle mamy z nim problemów, skoro nic złego się nie dzieje?", "Dlaczego tak często płacze?" lub "Dlaczego jest tak uparte?". Diagnoza SI może dać odpowiedzi na te pytania, a odpowiednio dobrana terapia wyrówna procesy integracji sensorycznej niwelując objawy.
Objawy dysfunkcji integracji sensorycznej najczęściej manifestują się:
- wzmożoną lub obniżoną wrażliwością na bodźce,
- niewłaściwym poziomem uwagi,
- obniżonym poziomem koordynacji ruchowej,
- opóźnionym rozwojem mowy,
- nieprawidłowym poziomem aktywności ruchowej,
- trudnościami w zachowaniu.
Dysfunkcje te mogą być rozpoznawane u dzieci w normie intelektualnej z trudnościami w uczeniu się, z niepełnosprawnością intelektualną, ruchową, autyzmem, nadpobudliwością psychoruchową, mózgowym porażeniem. Ich nasilenie jest różne, od lekkiego do znacznego.
Dysfunkcje integracji sensorycznej wpływają na uczenie się, zachowanie i rozwój społeczno-emocjonalny dziecka.
- jest niespokojne, płaczliwe, ma kłopoty z zaśnięciem
- ma trudności z samodzielnym piciem, żuciem i przełykaniem pokarmów (preferuje dania papkowate),
- źle toleruje wykonywanie przy nim czynności pielęgnacyjnych i higienicznych, takich jak: obcinanie włosów, paznokci, mycie twarzy, zębów, smarowanie kremem, czesanie, czyszczenie nosa, uszu itp.
- wiele czynności samoobsługowych wykonuje z trudem, powoli, niezdarnie,
- ma problemy z samodzielnym myciem się, ubieraniem, zwłaszcza zapinaniem guzików i sznurowaniem butów,
- ma słabą równowagę: potyka się i upada częściej niż rówieśnicy, prawie zawsze ma jakiś siniak czy zadrapanie,
- podczas dłuższego siedzenia ma trudności z utrzymaniem głowy w pozycji pionowej, podpiera ją ręką, kładzie się na stoliku itp.
- jest nadruchliwe, nie może usiedzieć/ustać w jednym miejscu,
- trudno się koncentruje, a łatwo rozprasza,
- jest impulsywne, nadwrażliwe emocjonalnie, często się obraża,
- bywa uparte, negatywistyczne,
- w porównaniu do innych dzieci czy wymogów sytuacji porusza się zbyt szybko lub za wolno,
- nabywanie nowych umiejętności ruchowych sprawia mu trudność, np. jazda na rowerze, rzucanie i łapanie piłki, pływanie,
- wchodząc/schodząc po schodach częściej niż inne dzieci trzyma się poręczy, niepewnie stawia nogi,
- nieumyślnie wchodzi lub wpada na meble, ściany, inne dzieci,
- niewłaściwie czy wręcz dziwacznie trzyma różne przedmioty codziennego użytku, np. nożyczki, sztućce czy przybory do pisania,
- unika dziecięcego baraszkowania z rodzicami lub rodzeństwem,
- uwielbia ruch, poszukuje go, dąży do niego. Jest stale w ruchu – biega, podskakuje, często zmienia pozycję ciała
- przejawia duży lęk przed upadkiem lub wysokością, okazuje niepokój, gdy musi oderwać nogi od podłoża, np. wejść na wysokie schody, na drabinkę, usiąść na wysokim stołku,
- w nowym miejscu czuje się zagubione, potrzebuje sporo czasu by zdobyć orientację w otoczeniu,
- często myli stronę prawą i lewą, w obrębie własnego ciała oraz w otaczającej przestrzeni, podczas gier zespołowych zdarza się, że biegnie w innym kierunku niż jego drużyna, w inną stronę niż piłka, którą ma złapać, jest zdezorientowane, ma słabe wyczucie odległości
- nie ma dominacji jednej ręki,
- ma trudności z czytaniem i pisaniem, częściej niż inne dzieci w jego wieku myli, odwraca znaki graficzne, ma trudności w przepisywaniu, przerysowywaniu z tablicy,
- ma kłopoty z cięciem nożyczkami, rysowaniem po śladzie, kalkowaniem itp.
- sprawia wrażenie słabego, szybko się męczy,
- nie lubi karuzeli, huśtawki, lub przeciwnie – uwielbia to.
Najczęściej spotykanymi dysfunkcjami integracji sensorycznej są: nadwrażliwość (obronność) dotykowa związana z wygórowaną reakcją na bodźce, nadwrażliwość oralna dotycząca okolic buzi, dyspraksja polegająca na trudnościach z zaplanowaniem i wykonaniem czynności ruchowych czy niepewność grawitacyjna, której cechą charakterystyczną jest lęk przed zmianą pozycji ciała.
Należy bacznie obserwować:
- rozwój ruchowy dziecka,
- reakcje na bodźce otaczające dziecko, np. zabawki, faktury ubrań, jedzenie, muzyka etc.,
- aktywność,
- uwagę,
- rozwój mowy.
Jak wygląda diagnoza procesów integracji sensorycznej?
Proces diagnostyczny odbywa się na 3-4 spotkaniach w zależności od ilości danych niezbędnych do diagnozy.
Diagnoza procesów integracji sensorycznej składa się z kilku części:
Wywiad z rodzicami – zebranie dość szczegółowych danych z obszaru zdrowia i rozwoju dziecka. Warto aby rodzice przynieśli ze sobą informacje od innych specjalistów zajmujących się dzieckiem np. neurologa, logopedy, ortoptysty.
Kwestionariusze - rodzice zostają poproszeni o wypełnienie szczegółowych kwestionariuszy, które stanowią dopełnienie procesu diagnostycznego
Próby kliniczne – dziecko wykonuje kilka prostych zadań, które mają na celu wykluczenie lub potwierdzenie występowania u dziecka przetrwałych odruchów, a także sprawdzenie jak wygląda jego napięcie mięśniowe, równowaga, koordynacja czy praca oczu. Próby mają charakter zabawy z dzieckiem.
Testy - wykonuje się je u dziecka od 4 roku życia. Badają one jego koordynację i płynność ruchową ciała, planowanie motoryczne, czucie ciała ( umiejętność zlokalizowania bodźca dotykowego), równowagę oraz pracę rąk. Natomiast w przypadku dzieci poniżej 4 roku życia i tych, wobec których nie można zastosować testów np. z autyzmem, upośledzeniem umysłowym lub nie współpracujących z innych powodów, przeprowadza się badanie przy pomocy prób z obserwacji klinicznej i obserwacji spontanicznej aktywności dziecka na sali terapeutycznej.
Podsumowanie diagnozy - jest to rozmowa z rodzicami na temat wyników diagnozy i wniosków z nich płynących, wyjaśniających zachowanie. Rodzice otrzymują diagnozę na piśmie wraz z zaleceniami do terapii SI.
Cennik
| Spotkanie | Cena |
|---|---|
| Diagnoza integracji sensorycznej | 300 - 450 zł (Cena uzależniona od ilości spotkań) |
