Dorastanie to czas pełen zmian, emocji i wyzwań – zarówno dla dziecka, jak i dla jego rodziców. Czasem dziecko zaczyna zachowywać się w sposób, który budzi niepokój: wycofuje się, reaguje złością, ma trudności w szkole lub w relacjach z rówieśnikami. Czasem trudno zrozumieć, co się dzieje – a rodzic, mimo starań, ma wrażenie, że nie potrafi już pomóc.

Psychoterapia dzieci i młodzieży to bezpieczna przestrzeń, w której dziecko może wyrażać siebie poprzez zabawę, ruch, rysunek i rozmowę. Zabawę traktuję jako naturalny język dziecka – to właśnie w niej pokazuje ono swoje emocje, napięcia i potrzeby. Dzięki temu możemy wspólnie dotrzeć do źródła trudności i znaleźć sposób, by pomóc dziecku poczuć się lepiej.

W pracy korzystam z podejścia integracyjno-systemowego, co oznacza, że patrzę nie tylko na dziecko, ale również na jego relacje – z rodziną, rówieśnikami, nauczycielami. To właśnie w tych relacjach często kryją się odpowiedzi na pytanie, skąd biorą się trudności i jak można je skutecznie rozwiązać.